اینجا هنوز دختری هست که لبــــخنـــد میزند ....
از عشق بدم می آید ، یکبار عاشق شدم و مادرم را فراموش کردماینجا هنوز دختری هست که لبــــخنـــد میزند ....
از عشق بدم می آید ، یکبار عاشق شدم و مادرم را فراموش کردمدرباره من
سنگینی گفته هایم
به سنگینی گوش هایتان در
+ پوزخند بزنید به زندگی ..
ادامه...
برگرد
هستم ... نیست... هستیم ... نیست...
زبان فارسیم هم خراب شد ... برگرد ..........................................................
با آن دو پند چه کردی؟
مردی مرغ چکاوکی را به دام انداخت و خواست که اورا بخورد ، چکاوک که خود را اسیر دید گفت: ای بزرگوار تو در زندگی اینهمه مرغ و خروس و گاو و گوسفند خورده ای و از خوردن آن زبان بسته ها هرگز سیر نشده ای و از خوردن من هم سیر نخواهی شد ... پس مرا آزاد کن تا به جای آن 3 پند به تو بدهم که در زندگی ات به دردت بخورند و با بکار گیری آنها نیکبخت شوی....
نخستین پند این است ...
کجاست کفشهایم . . .
کفشهایم کجاست؟ میخواهم بی خبر راهی سفر بشوم
مدتی بی بهار طی بکنم دوسه پاییز دربه در بشوم
خسته ام از تو از خودم از ما، ما ضمیر بعید زندگی ام
دونفر انفجار جمعیت است پس چه بهتر که یک نفر بشوم
یک نفر در غبار سرگردان یک نفر مثل برگ در طوفان
می روم گم شوم برای خودم کم برای تو دردسر بشوم
حرفهای قشنگ پشت سرم آرزوهای مادر و پدرم
حیف خیلی از آن شکسته ترم که عصای غم پدر بشوم
پدرم گفت دوستت دارم پس دعا میکنم پدر نشوی
مادرم بیشتر پشیمان که از خدا خواست من پسر بشوم
داستانی شدم که پایانش مثل یک عصر جمعه دلگیر است
نیستم در حدود حوصله ها پس صلاح است مختصر بشوم
دورها قبر کوچکی دارم بی اتاق و حیاط خلوت نیست
گاه گاهی سری بزن نگذار با تو از این غریبه تر بشوم
مهدی فرجی
پ. ن : همه این شعر ...خط به خط مرا رو خوانی میکند.....
نفس هایی که نفس میبرند....
آویزان مانده ایم
بر ثانیه شمار ساعت بزرگی
بر میدان اصلی کهکشان ِ کوچکی
که دندان هایش شیری ست هنوز
این جایی از زمان
که ما ایستاده ایم
کار ساده ای نیست نفس کشیدن
بس که به کار هم کار دارند
هم نفس هایی
که نفس می بُرند و
نفس کم نمی آورند انگار
باید بیایی
کمی O2
از کیسه ی احتکار ِ هستی بدزدیم
بپاشیم توی آسمان ِ همین اتاق
و تخت
بر تخت
در این آشفته بازار
به نفس های هم دل خوش کنیم
مهدیه لطیفی
