مایه درد

مایه ی درد است بیداری مرد
آه ازین بیداری پر داغ و درد 

خفتگان را گر سبکباری خوش است 

شبروان را رنج بیداری خوش است 

گرچه بیداری همه حیف است و کاش

ای دل دیدار جو بیدار باش 

هم به بیداری توانی پی سپرد

خفته هرگز ره به مقصودی نبرد 

پر ز درد است اینه ، پیداست این

چشم گریان می نهد بر آستین 

هر طرف تا چشم می بیند شب است

آسمان کور شب بی کوکب است 

اینه می گرید از بخت سیاه

گریه ی ایینه بی اشک است و آه 

در چنین شب های بی فریاد رس 
روز خوش در خواب باید دید و بس 

شاعر: هوشنگ ابتهاج