دلگیر بودم

دلگیر بودم از خودم و دنیا ، دیگر چقدر ثانیه بشمارم

کاری مفید باید می کردم ، آتش زدم دوباره به سیگارم!

دنیای احمقانه ی ترسوها ، دنیای مترها و ترازوها

دنیا طویله ای ست ازین بوها ، حیران این فریفته بازارم

خندیدم و جنونزده ام خواندند ، سنگم زدند و از خودشان راندند

آن عاقلان که دوستشان دارم ، افتاده اند در پیِ آزارم

شعری نوشتم از دلِ پُر دردم ، دستی زدند و زندگی اش خواندند

مردان زبان گشوده به تحسینم ، زن هایشان شدند هوادارم!

در خاطرات شان همه من بودم، مداح هرچه سروِ چمن بودم

آنها به رختخوابِ پری رویان، من با غمی عمیق سر و کارم!

دیروز عشقِ دخترکان بودم؛ فردا مثالِ نقض زبان بودم

هرکس به هر طریق که عشقش بود، حلاج کرد وُ بُرد سرِ دارم!

شب های شعر خلع سلاحم کرد ، تشویق های کور تباهم کرد

یک روز سوژه ی «دگر اندیشان»،یک روز نُقلِ محفلِ دربارم!

مانند قصّه بال و پرم دادند،گفتند: حیف! «نشئه» و «زن باره» ست

لب می گزند و غمزده ای تنها، در ازدحام این همه غمخوارم

مَردُم هنوز در تبِ مشتاقی

من ماندم و حکایت من باقی

فالی زدم به حافظه ی «یاغی»

گفتم سرت سلامت ای ساقی

این چند سطر آخر الحاقی

از او که اُخت با نَفَس اش دارم:

«از شش جهت محاصره ی دردیم، تسخیر رعشه های شبانگردیم

بس کن رفیق خانه به دوشِ من! آتش بزن دوباره به سیگارت!!!»

                                                                                      شاعر:مهدی فرجی 

             

+لعنت به زندگی من ...................