" سالی که نکوست "

گفتم به خودم شاید
این بار چو بهار آید ، سالِ دگری آید ،
اقبالِ بِهی آید ، بر خاکِ وطن بارد .
افسوس ندانستم ،
این ملتِ بی چاره ! بختش ز کجا باشد ؟
این گونه نگون بختی ، آخر ز چه باز آید ؟
کاینگونه که در ده روز ، سه زلزله باز آمد .
من آن بُزَکِ ساده
امیدِ بهارم بود
تا کُمبُزِه را شاید
در فصلِ خیار آرند !
تقدیر چنین بوده؟ مردم همه بی تقصیر ؟
گویند کسان باید ، تقصیرِ زنان باشد
البته به هر دوران ، کوتاه تر از زنها ،
دیوار کجا باشد ؟
 

               

با این همه رنج و غم
ترسم ، نکند ، شاید
ضرب المثلی دیگر
قصدش به یقین باشد !
سالی که نکو باید ، گویند ز بهارش بین
وایم به زمستانش ، کآخر ز بهار آید ! 

                                                                                شعر: رویا